قدرت بدون رقیب ایران و ضعف و مرموز بودن عربستان، نیکسون را برآن داشت تا برخلاف دکترین خود، مجدد از انگلستان مدد گیرد و از آن ها خواست که حضورشان در منطقه خلیج فارس ادامه یابد تا هم مانع از برخورد اعراب با ایران شود و هم یک متحد استراتژیک در منطقه داشته باشد.

شاه ایران در دیدار خود با وزیر خارجه بریتانیا شدیدا بر روی موضع خود برای در دست گرفتن کنترل سه جزیره تنب بزرگ و کوچک و ابو‌موسی پافشاری کرده و از موضع خود کوتاه نمی‌آید. داگلاس هوم معتقد است که شاه ایران اگر از طریق دیپلماتیک نتواند به اهداف خود در این راستا دست پیدا کند مطمئنا به زور متوسل می‌شود.

اتحاد میان ایران و عربستان سعودی از جمله مواردی است که هلمز در نامه خود بر روی آن تاکید بسیار زیادی دارد.او بهترین و بالاترین تضمین برقراری ثبات در منطقه خلیج فارس را اتحاد این دو کشور می‌داند،اتحادی که منافع اقتصادی و بهبود موقعیت سیاسی آمریکا در منطقه را نیز به همراه خواهد داشت.

شاه می‌خواست ایران را جوری بسازد که بشود پادشاهی خاورمیانه...ما اصلاً انتظار نداشتیم بتوانیم مجموعه‌ای از شیخ‌نشین‌های کوچک را با همدیگر جمع کنیم...مذاکره کردن سر قضیه جزایر با شاه خیلی سخت بود...می‌توانستیم سر تُنب‌ها خیلی راحت و ساده به راه‌حل و توافق برسیم، اما در واقعیت قضیه خیلی زمان بُرد... اسدالله علم مانع می‌شد قضایا به سمتی برود که به بن‌بست برسیم...شاه موضوع شارجه را به نفع خودش تمام کرد. نصف شارجه را گرفتند و شیخ شارجه هم خبر شد و توی‌‌ همان نصفهٔ دیگر ماند و کاری نکرد.